Het begin van de week af en toe wat aan de keukentafel gedaan. In ieder geval om de verbindingsconstructie met de wand uit te testen. Op de foto moet de balk de tafel voorstellen. De mal voor het plateau van het badkamermeubel heb ik gebruikt iets tafelachtigs na te bootsen. Mats moet meteen op de oefen tafel liggen... We konden bij de Gamma een aluminium strip van 4 mm dik met schuine kanten krijgen. Twee tegen elkaar in moeten de verbinding vormen van de tafel met de logwand in de keuken. De onderste strip die je op de foto ziet zit aan de muur geschroefd en eenzelfde omgekeerd zit daarboven aan de tafel. De schuine kanten grijpen in elkaar en de tafel moet omhoog om vrij te komen. Dat wordt tegengegaan door een strip aan de onderkant van de tafel die onder de strip aan de muur zit. Een klemconstructie als met kikkerplaatjes.
	Zo ziet de tafel er dan ongeveer uit. Naast de verbinding met de muur is er een poot voorzien. Het afzagen van het blad is goed gelukt. Alles met de Festo van Frank gedaan. Aan de kopse kanten alleen het uitstekende deel eraf gehaald en aan de lange zijkanten over de gehele hoogte een streepje. Dat laatste was toch wel wat lastig voor de zaag, want hij moest vol door de bovenste plank. Iets zwart geworden, maar dat kon met de zware bandschuurmachine prima weer weggeschuurd worden. De verdere afwerking moet wachten tot volgend weekeind, want de telefonische discussie daarover met Linde levert eigenlijk alleen maar op dat ze dit haar projectje vindt.

Dit weekeind is er ook nog de eerste jeugdwedstrijd van het seizoen. Ik krijg al enige tijd inschrijvingen via de mail binnen, maar het blijkt dat toch het nieuwe wedstrijdadministratiesysteem via internet operationeel gemaakt is. Dat betekend voor mij toch wel beduidend minder werk, want het inschrijven van de deelnemers was altijd een steeds terugkerend avondklusje. De meesten zijn nog wel door de projectleider van het ontwikkelproject van het programma ingevoerd op grond van de inschrijvingen met het oude systeem, maar er zijn toch al meerdere kinders die dat zelf hebben nieuwe programma hebben weten en durven gebruiken. Gedurende de week eerst maar het oude inschrijfformulier van de website gehaald, want over is over en dan moet je niet halfslachtig bezig zijn. Het blijkt echter in de loop van de week dat zowel de projectleider als de ontwikkelaar van het systeem in het buitenland verblijven, dus mijn hulp bij de wedstrijd is erg gewenst. Dat gaat dus helaas niet omdat wij naar de première van Les Miserables moeten. Degene die de administratie moet doen heeft nog nooit met het programma gewerkt en dat heeft zo zijn eigenaardigheden. Dus zaterdagavond toch nog maar de inschrijvingen alsnog in mijn oude programma ingevoerd en een export opgestuurd als back-up voor het geval er iets helemaal mis gaat. En dan blijkt het voordeel van een internet applicatie. Zondag morgen nog een paar keer meegekeken en wat instellingen voor de wedstrijd aangepast en gezien dat ze al een paar extra klimmers hadden toegevoegd die blijkbaar de weg naar het systeem niet hadden kunnen vinden en wel uit Groningen in Rotterdam kwamen om te klimmen. Die ga je dan niet onverrichterzake terug sturen. Op het laatste moment nog een spannend probleem als er iemand in de verkeerde categorie blijkt te zitten door een verkeerd geboortejaar. Dat kunnen we nog via de telefoon oplossen. Daarna kunnen wij verder met het planten van de laatste plantjes, vijf stokrozen en vijf struiken die van van Ben meekregen uit Diepenveen. Het is prachtig weer en de schapen kunnen ook nog even vrij buiten lopen.

Dan de première. Black Tie staat er in de uitnodiging die we gekregen hebben. Ter neemt dat erg serieus, maar om nu een smoking te gaan huren gaat me echt te ver. Later in de week blijkt dat Selwyn ook van anderen gehoord heeft dat er wel meer gewoon in een net pak gaan. Dus heeft Ter uit Hellevoetsluis een driedelig kostuum meegenomen, dat daar heel erg eenzaam in een kast hing... Zaterdag samen shoppen en we kopen nette, dichte zwarte schoenen, jawel! Plus meerdere winkels in voor een wit overhemd met lange mouwen, want dat blijkt nog de grootste klus te zijn. Ook dat lukt echter en we kunnen dus zondag net op tijd met de trein naar Rotterdam in een deftig pak. Dat is heel lang geleden... We halen een metro eerder dan gepland en zijn uiteindelijk iets te vroeg, voor vier uur bij het nieuwe Luxor. Rode loper met dranghekken markeren de weg naar de ingang en er staan een paar honderd mensen, meerdere rijen dik aan het hek. Blijkbaar om de bekende Nederlanders te zien die hier verwacht worden. Minstens 30 fotografen en een stuk of zes TV camera's maken de scene compleet. En daar loopt uw klusser dan met zijn vrouw... Je voelt je toch wel een beetje opgelaten. Binnen krijgen we een drankje en een programma en gaan eerst eens lekker rondkijken in het theater. Aan de voorkant een prachtig uitzicht van boven op de Erasmusbrug en aan de andere kant op de Rijnhaven. Het is nu acht jaar open en wij waren er nog nooit geweest. Werkelijk een fraai gebouw. Het wordt gaandeweg drukker, maar hebben de indruk dat we in een andere wereld verkeren. We kennen helemaal niemand. Als we later nog eens van boven naar de ingang kijken ontdekken we Irene Moors als eerste die we herkennen. Diverse gasten worden al buiten uitgebreid gefilmd en geïnterviewd. We merken ook al dat het Black Tie gehalte minder dan 50% is, dus daar hoeven we echt niet wakker van te liggen. Spijkerbroeken heb ik niet gezien, maar een kaki uitgave van mijn TNO werkbroek wel. Even later ontdekt Ter iemand met gele schoenen en dat blijkt Louis Lemaire te zijn die met zijn vrouw ook braaf de première bezoekt, zoals hij zegt. Wij blij dat we persoon 2 en 3 ontdekken die we kennen en gaan even een praatje maken. Hij is blij dat Selwyn hier aan het werk is en toch zijn weg heeft gevonden. Pas na de voorstelling op het feest komen we nog tot 6 bekenden met Willeke Alberti, Rob de Nijs en Ivo Opstelten. Echt een andere wereld dus.

De voorstelling is heel indrukwekkend. Wel af en toe wat lastig te verstaan, maar alles bijeengenomen wel een emotioneel gebeuren. Ik moet denken aan mijn bezoek aan Holland Casino met de Uniface gebruikersclub: "Wij verkopen hier voornamelijk emotie" en dat geldt voor mij hier ook. Het decor en de verlichting zijn heel fraai en het is maar moeilijk voor te stellen dat Selwyn daar op het toneel zijn werk aan het doen is. Maar het staat echt in het programmaboekje met foto en al. Na de voorstelling zijn er weer drankjes en eten, maar Ter en ik zoeken nog een plaatsje beneden in de zaal en zitten nog wel een klein uur omdat we het nog niet los kunnen laten. Op het toneel worden de spelers geïnterviewd door TV en schrijvende pers. Ook weer een heel circus om te zien. Daarna naar de foyer om toch maar mee te doen met het eten dat in ruime mate voorhanden is. Om kwart voor tien komt de cast, het orkest en de medewerkers onder luid applaus de trap af in de foyer om zich onder het publiek te mengen. De tune van de musical wordt uiteraard ook gedraaid en het valt me op dat Selwyn als een van de weinigen aan het meezingen is als hij de trap af komt. Dat doet me goed, net als de spelers van het Nederlands elftal die wat mij betreft het Wilhelmus horen mee te zingen. Hij zoekt ons elders in de zaal en ik heb nog moeite om hem in te halen en mee te nemen naar Ter. Onderweg krijgt hij nog een knuffel van enkele hoofdrolspelers, hij hoort hier echt bij! We staan nog een tijdje te praten met en paar van zijn collega's en gaan dan onze trein opzoeken. Selwyn gaat nog tot de vroege uurtjes door met feesten en gaat bij Sven in Rotterdam slapen. Even een lekker stukje wandelen door een koud en nachtelijk Rotterdam.

Als we thuis komen nog even naar de wedstrijd gekeken. Alle categorieën hebben een uitslag. Het is dus blijkbaar gelukt.